წაჩხურობა – ტაძარი მარტვილში, რომელსაც უშვილოთა შემწედ მიიჩნევენ

ბრწყინ­ვა­ლე შვი­დე­უ­ლის ყო­ველ ხუთ­შა­ბათს, გამ­თე­ნი­ი­დან მარ­ტვი­ლის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ სალ­ხი­ნო­ში მან­ქა­ნე­ბის ნა­კა­დი არ წყდე­ბა.

წა­ჩხუ­რო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად და მო­სა­ლო­ცად ათა­სო­ბით ადა­მი­ა­ნი იმ ტა­ძარ­ში მი­დის, რო­მე­ლიც სა­უ­კუ­ნე­ე­ბია უშ­ვი­ლო­თა შემ­წედ მი­იჩ­ნე­ვა.

წა­ჩხუ­რუს მთა­ვა­რან­გე­ლო­ზის სა­ხე­ლო­ბის ეკ­ლე­სია სოფ­ლის ცენ­ტრი­დან 7 კი­ლო­მეტ­რის მო­შო­რე­ბით, მაღ­ლობ­ზეა აგე­ბუ­ლი. აქ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხალ­ხმრავ­ლო­ბა ბრწყინ­ვა­ლე შვი­დე­უ­ლის კვი­რას, აღ­დგო­მის მე­ო­თხე დღეს არის.

ამ დღეს ტა­ძარ­ში ძი­რი­თა­დად უშ­ვი­ლო წყვი­ლე­ბი ადი­ან. ტაძ­რამ­დე სა­მან­ქა­ნო გზაა, მაგ­რამ ხალ­ხის დიდი ნა­კა­დის გამო გზას პო­ლი­ცია კე­ტავს და მომ­ლოც­ვე­ლე­ბი გრძელ აღ­მართს ფე­ხით მი­უყ­ვე­ბი­ან. უშ­ვი­ლო წყვი­ლებს პა­ტა­რა, ლა­მა­ზად მორ­თუ­ლი აკ­ვნე­ბი მი­აქვთ. ზოგს აკ­ვან­ში თო­ჯი­ნა ჰყავს. იქ ბევრ ფეხ­შიშ­ველ ადა­მი­ანს ნა­ხავთ, ყვე­ლას თა­ვი­სი აღ­თქმა აქვს და მის შეს­რუ­ლე­ბას თა­ვი­სე­ბუ­რად ცდი­ლობს. არც მათ ავი­წყდე­ბათ მად­ლო­ბის თქმა, ვი­საც უფალ­მა სას­წა­უ­ლი მო­უვ­ლი­ნა და შვი­ლი აჩუ­ქა. ისი­ნი სა­მად­ლო­ბე­ლის სათ­ქმე­ლად პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბით ხელ­ში ადი­ან და უფალს მად­ლო­ბას სწი­რა­ვენ. ზოგს შე­სა­წი­რი მი­აქვს და­პი­რე­ბუ­ლი ცხვა­რი ან ფრინ­ვე­ლი მიჰ­ყავს.

რას ამბობს ლეგენდა  უძ­ვე­ლეს სა­ლო­ცავ­ზე

“ერთხელ, სოფ­ლის ახ­ლოს, ყა­ნა­ში გლეხს ცოლ­მა სა­დი­ლი მი­უ­ტა­ნა. გლეხ­მა თა­ვის მწირ ტრა­პეზ­ზე უც­ნო­ბი მგზავ­რი მი­ი­პა­ტი­ჟა. ცოტა ხან­ში მას­პინ­ძელ­მა შე­ამ­ჩნია, რომ ღვი­ნო და საჭ­მე­ლი კი არ ილე­ო­და, მრავ­ლდე­ბო­და. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მგზავ­რმა გლეხს სთხო­ვა, იცეკ­ვეო. ისიც და­თან­ხმდა. ამის შემ­დეგ უც­ნო­ბი თვალ­სა და ხელს შუა გა­უ­ჩი­ნარ­და. გლე­ხი მიხ­ვდა, რომ სას­წა­უ­ლებ­რი­ვი ხილ­ვის ღირ­სი გახ­და… სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რე­ბის აზ­რით, ლე­გენ­და შე­საძ­ლოა, ან­გე­ლო­ზის გა­მო­ცხა­დე­ბა­ზე მი­უ­თი­თებ­დეს. იმა­საც ამ­ბო­ბენ, სა­მეგ­რე­ლო­დან სვა­ნეთს მი­მა­ვალ ან­დრია პირ­ველ­წო­დე­ბულს ამ ად­გი­ლას ქვის ჯვა­რი აღუ­მარ­თავს, ტა­ძა­რი კი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, მე-7 სა­უ­კუ­ნე­ში აუ­გი­ათ. ჩვე­ნამ­დე გა­ნახ­ლე­ბულ­მა, მე-18 სა­უ­კუ­ნის დარ­ბა­ზულ­მა ეკ­ლე­სი­ამ მო­აღ­წია.

ტაძარში წირვა-ლოცვა მე-20 საუკუნის დასაწყისიდან აღარ აღევლინებოდა, თუმცა ღვთისმსახურება აქ 90-იან წლებში აღდგა.

 

ტაძარს მრავალი მომლოცველი სტუმრობს, განსაკუთრებით, აღდგომის შემდეგ ხუთშაბათს, ბრწყინვალე შვიდეულში, როცა დღესასწაული „წაჩხურობა“ აღინიშნება. ამ დღეს ტაძარში მოსალოცად, უფრო მეტად, შვილოსნობის მთხოვნელი და თხოვნის შესრულების გამო მმადლობელი ადამიანები მოდიან… მათ თან პატარა, ლამაზად მორთული აკვნები მიაქვთ, ზოგს აკვანში თოჯინაც კი ჰყავს. იმ მიზნით, თუ უფალი მათ შვილს აჩუქებს, მას ქრისტეს სიყვარულით აღზრდიან.

“წაჩხურობას” სპეციალური წირვა უშვილოებისთვის ტარდება და მათ ლოცვებში იხსენიებენ, წყვილები ეზიარებიან და შემდეგ მათ და მომლოცველებს საგანგებოდ, ეპარქიის სახელით გაშლილ ტრაპეზზე ეპატიჟებიან.