“დონალდ ტრამპის მუქარების მიუხედავად, რუსეთის, ჩინეთისა და ინდოეთის კავშირების განმტკიცება მოწმობს ისეთი ახალი მსოფლიო წესრიგის დამყარებას, რომელშიც თამაშის წესებს უკვე დასავლეთი აღარ ადგენს”-L’Espresso
„დონალდ ტრამპის მუქარების მიუხედავად, რუსეთის, ჩინეთისა და ინდოეთის კავშირების განმტკიცება მოწმობს ისეთი ახალი მსოფლიო წესრიგის დამყარებას, რომელშიც თამაშის წესებს უკვე დასავლეთი აღარ ადგენს, – ნათქვამია იტალიურ ყოველკვირეულ ჟურნალ „ლ’ესპრესოში“ (L’Espresso) გამოქვეყნებულ სტატიაში სათაურით „ტიანძინის სულისკვეთება და დასავლეთის ძილი“ (ავტორი – ემილიო კარელი). „აშშ-ისა და ევროპის ძალისხმევის მიუხედავად, კრემლი ალყაში არ მოქცეულა და ძველებურად ითვლება მსოფლიოში აღიარებულ ძლიერ მოთამაშედ“, – აღნიშნულია მასალაში.
გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:
დონალდ ტრამპი ცდილობს აშშ-ის მსოფლიო ბატონობა გააგრძელოს, მაგრამ საბოლოო ჯამში პირველობას მაინც პეკინს უთმობს.
ჩვენ ჩუმად მაინც უნდა ვაღიაროთ: „შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაციის“ წევრი სახელმწიფოების ლიდერთა სამიტზე, რომელიც ამას წინათ ტიანძინში გაიმართა, სი ძინპინმა, ვლადიმერ პუტინმა და ნარენდრა მოდიმ ახალი საერთაშორისო წესრიგის კონტურების დემონსტრაცია მოახდინეს. ისინი თავიანთ ნაბიჯს მსოფლიო პოლიტიკისადმი „მრავალმხრივ მიდგომას“ უწოდებენ, მაგრამ სინამდვილეში „სამეულის“ მოქმედება უფრო დიდი რამ არის – პლანეტის ნახევრის რევანში და „გლობალური სამხრეთის“ ქვეყნების შურისძიება დასავლეთზე, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში მათ საკუთარ კანონებს კარნახობდა და თავს ახვევდა. სცენაზე არიან „სამეულის“ წევრები, დარბაზში კი 26 ქვეყნის წარმომადგენლები, რომლებიც ადრე ბაზრების გარეშე რჩებოდნენ, გლობალიზაციის პროცესში კი მსოფლიოს ეკონომიკაში მთავარ მოთამაშეებად გადაიქცნენ. ყველა მზად არის აპლოდისმენტები არ დაიშუროს ახალი წესრიგის მხარდასაჭერად.
ჩინეთის ლიდერი სი ძინპინი ჩვეული ყინულოვანი სიმშვიდით მკაფიო სიგნალს იძლევა, რომ აშშ-ის უპირატესობა და ცივი ომის მენტალიტეტი უნდა დასრულდეს. მართალია, მას არ უხსენებია დონალდ ტრამპი, მაგრამ ამის აუცილებლობა არც ყოფილა. აშკარად ჩანდა, რომ მისი ყოველი სიტყვა იგულისხმებოდა სწორედ ამერიკისა და მისი ლიდერის მისამართით. დონალდ ტრამპი ცდილობს დომინირება გააგრძელოს, მაგრამ ფაქტიურად პეკინს ბევრად ჩამოუვარდება. დონალდ ტრამპს სურს ჩინეთისა და რუსეთის იზოლირება, მაგრამ აღმოჩნა ისეთი ბლოკის წინაშე, რომელიც დედამიწის მოსახლეობის 40%-ს და მსოფლიოს მთლიანი შიდა პროდუქტის (მშპ) 50%-მდე მოიცავს.
სი ძინპინისათვის ტიანძინის სამიტი ნამდვილ ტრიუმფად იქცა. ვლადიმერ პუტინიც არ ჰგავდა იმ ლიდერს, რომელიც კუთხეშია მიმწყვდეული: ტიანძინში რუსეთის პრეზიდენტი დიდი პატივისცემით მიიღეს, ღირსეული სტუმრის სტატუსით. უკრაინასთან სამწლინახევრიანი ომის გამო დაწესებული სანქციებისა და დემონიზაციის მიუხედავად, ვლადიმერ პუტინს ყველა სიხარულით ართმევდა ხელს და გულმოდგინედ ისმენდა კრემლის პოზიციას ომის მიზეზებზე. ყველაფერი იმას მოწმონდა, რომ რუსეთი იზოლაციაში აღარ არის, ალყა გარღვეულია და კრემლი კვლავ ის ციხე-სიმაგრეა, რომელიც მსოფლიოში გლობალურ მოთამაშედ ითვლება.
დღემდე ევროპაში ერთობლივად რაიმე ხმა არ გაჟღერებულა რომელიმე ალტერნატივის შეთავაზება-წამოყენების თვალსაზრისით. იმ დროს, როცა ტიანძინში ახალი მსოფლიო წესრიგის საკითხებზე მსჯელობდნენ, ბრიუსელი პარალიზებული რჩებოდა რუსეთისადმი შიშებით და აშშ-ზე სამხედრო დამოკიდებულებით. „მესამე ევროპული გზის“ პერსპექტივა, როგორც ჩანს, „აორთქლდა“ და თავის ნაცვლად ისეთი ვაკუუმი დატოვა, რომელიც ვერაფრით ვერ ივსება.
ამასობაში დონალდ ტრამპი ცეცხლთან თამაშს აგრძელებს – აშენებს კედლებს, აწესებს გაზრდილ ტარიფებს, თესავს უნდობლობას თავისივე პარტნიორებს შორის და, ამგვარად, რისკავს იზოლაციაში თვითონ აღმოჩნდეს. იგი ემუქრება ვლადიმერ პუტინს, ახალ ულტიმატუმებს აყენებს, რომლებიც კრემლის მხრიდან უყურადღებოდ და შეუსრულებელი რჩება და ამით მოსკოვს საუკეთესო პირობებს უქმნის მსოფლიო თამაშებში დასაბრუნებლად. დონალდ ტრამპმა, ნებით თუ უნებლიედ, ეს ალასკაზე სამიტის დროს გამოავლინა – მან თავისი რუსი კოლეგის საერთაშორისო რეაბილიტაცია განახორციელა, მსოფლიოს წინაშე, მაგრამ უკრაინის ომის შეწყვეტის რაიმე კონკრეტული პერსპექტივის გარეშე.
სი ძინპინის ფრაზა – „ტიანძინის სულისკვეთება“ – მხოლოდ დიპლომატიური აბსტრაქცია არ არის. ტიანძინის სამიტზე გაჟღერებული იდეები შეიძლება ნამდვილ პოლიტიკურ მანიფესტად იქცეს: პლანეტის ნახევარმა გადაწყვიტა, რომ დასავლეთი ყველა თავისი ფასეულობით, ეკონომიკური და ტექნოლოგიური უპირატესობებით, მეტად აღარ (ვეღარ) სეასრულებს იმ წამყვან როლს, რომელისაც ის ასრულებდა ბოლო ასწლეულში და განსაკუთრებით მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ პერიოდში. ეს ნიშნავს იმას, რომ არსებობს საფრთხე, რომ ჩვენ ვეღარ ვიცხოვრებთ უფრო სამართლიან და დემოკრატიულ მსოფლიოში. სავარაუდოდ, ჩვენ წინ გველოდება უფრო მკაცრი მსოფლიო, რომელშიც დომინირებადი იქნება ის ქვეყანა, რომელსაც მეტი ტანკები და ენერგეტიკული რესურსები აქვს, რომელიც მეტ ინფრასტრუქტურას ქმნის და ახალ ტექნოლოგიებს ფლობს ხელოვნური ინტელექტის სახით. მოკლედ, გვინდა თუ არ გვინდა, წინ ახალი მსოფლიო წესრიგი გველოდება.
და რას აპირებს დასავლეთი, რომელიც ყოველთვის განსაზღვრავდა თამაშის წესებს? მას სძინავს და როცა გაიღვიძებს, დიდი რისკია აღმოაჩენს, რომ რეჟისორიდან თურმე მეორე პლანის მსახიობად გადაიქცა.
